Kelebeklerimi öldürdüler Anne!

Sakin kıyısında uçuşan gönlümün
Cıvıldaşan uçmalara hazırken en uzak çiçeklere

Bulutları kapladılar karayla

Okları batırırken yüreğime

Acıdı hep bir yerleri kanadımın

Esir tutup birer birer

Kelebekleri öldürdüler anne!

Gönlümün sayfaları açıp herhangi bir yerinden

Kurtarırken kendimi sevinçlere bakıp

Sonsuzluğa ellerimi bağlayıp

Mutlu olayım bırakmadılar

İçimdeki buzdan atları salmışken özgür

Buzlar yüreğime değdi de üşüdüm anne

Gemim fazla dayanmaz fırtınalara

Gücüm senden gelirse dayanırım hayata

Hani incitmezdi kötülükler

Değmeyecekti kanadıma rüzgar

Üşütür sevgisizlik, ayrılıklar benden yana

Kolla beni ışığınla, yol göster bana

Dua eder gibi son kez dokun yüreğime

Rüzgarda uçuşan kartallara verme

Bekle beni yine okuldan gelirken kapıda

Nerde kaldın kelebeğim de

Orkideler diz gemimize

Kimse yakalamasın bizi

Son kalan gemi bu

Kelebeklerin gemisi

Hayallerimize yetişmesinler

Sen bana yeşili anlat

Kırmızıya aşkını

Pembe gülleri yelken yapıp kaçalım kıyıdan

Gel al beni kurtar buralardan
Sızım sızım sızlatır ayrılıklar

Gecelere bakamaz oldum

Ateş böcekleri mi yok, yoksa gözlerim mi kör

Bir yavru şahin uçtu yüreğimden

Kac yıldır büyüttüğüm

Onsuz üşüdüm dondum

Işığım bile sessiz, yalnızlıklar bekler köşe başında

Hadi gel desen gecenin bir yerinde

Gönlümün kırık çiçekleri açsa pembe pembe

İçimdeki kelebekleri öldürdüler anne!

Not: ( Anneme olan özlemimden paylasmak istedim, bu siiri netten okudum, yazari Perinur Olgun yaziyordu )