Azönce yedigim pogacamin üzerine cayimi da icerken ve bir de arkada eski müzikler calarken, "iste tam bloga yazma zamani" dedim :) Ortam güzel ve keyifli olunca yazmak bir o kadar kolaylasiyor sanki...Kelimeler biz onlari aramadan dökülüveriyorlar parmaklarimizdan :)
Ramazan sonrasi epeydir izlemek istedigim "Seksenler" dizisine basladim ve derken kendimi son bölüme gelmis buldum. Insan internetten devamini acmaya alisinca bir bakiyorki "aa haftaya beklemem gerek" :P
Biz pek Tv izleyen bir aile degiliz, Türk kanallari da yok televizyonumuzda...Bu diziyi hem esim hem ben ve hatta kizim bile sevdi :)
O mahalle varya hani, iste ben öyle sicak mahalle ve sicak insan iliskilerini cok özlüyorum...80'lerde dogmus biri ve öyle mahallelerde büyümüs biri olarak hem o günleri yasamis olduguma seviniyorum hem de özlüyorum iste! Kizimin öyle bir ortami hic göremedigi icin ise üzülüyorum...
Görüyorumki herkes dört duvarinin arasinda sanki daha bir gizemli durmaya calisir gibi, birbirinden kacar, korkar gibi...Paylasmaktan, yardim etmekten, kendimizin disina cikmaktan korkar gibi... Eskiden daha mi sevecendik, daha mi insandik?...
Siz benim gibi büyük sehirlerde yasayanlar ne düsünüyorsunuz bilmiyorum ama benim en cok özlem duydugum seylerden biridir komsu, mahalle iliskileri...
Sezen Aksu'nun tam da bu konuya uygun sarkisinin sözleriyle yazima son veriyorum:
