Babaannemi aradim dün, yine duygulandim.
Telefonu kapayinca gizli gizli agladim ev sakinlerine belli etmeden.
Babaannem demek sanki cocuklugum demek benim icin... O evde büyüdüm, onlarla...
Bana herzaman dedigin laflari yineledin "senin cok emegin var bende yavrum, cok baktin, hakkini helal et".
Ne hakki be babaannem...
Birkac kez yaninda durmak, odani temizlemek, önüne yemek getirmekten öte gitmedi benim yaptiklarim...
Hani bir cocuga minik bir seker verirsiniz onun icin koskocaman birseymis gibi sevinirya, bence sen de öylesin. Yaslilar cocuk gibi olur zaten degil mi...
Odanda kendin icin olan ekmeginden bölüp elimize verirdin acikmisizdir diye...O bayat ekmek nasilda misler gibi kokardi ve dünyanin en güzel yemegini yiyormusum gibi yerdim. Sana ayri meyve getiren olurdu ama onlari da bizlerle paylasirdin, "bana dokunur zaten hep yiyemem" derdin bir de...Sen ki cocugu olmuyor diye kendi cocuklarindan birini eltine vermis bir insansin, her annenin yapamayacagi bir fedakarlik!
Ben seni hep veren ellerinle hatirliyorum ve bu bana Peygamberimizin (sav) hayatindaki vermeleri hatirlatiyor, onlar da hep verirlermis, hatta kendilerine hic birakmadan...
Bana vermeyi sevdirdigin icin sana minnettarim babaannem.
Veren ellerin dert görmesin, kat ve kat sana geri gelsin insallah.
~ Hepinize hayirli cumalar ~
