Rabbim bizlere sayisiz nimetler vermis hamdolsunki, bunlardan bazilari varki belki üzerinde düsünmezsek farkinda dahi olamiyoruz, kiymetini bilemiyoruz...
Bazi günler canimiz fena aciyor, karanliklarda ve dibe cökmüs gibi hissediyoruz, hersey üstümüze üstümüze geliyor, hicbirseyin bizi mutlu etmedigi anlar...Ve sanki o anlari yasarken hic ama hic gecmeyecekmis gibi uzun geliyor. Birgün gelip biz yine gülecegiz, yiyip icecegiz, kahkaha atacagiz, gezip tozacagiz diye bunlarin hayalini bile kuramadigimiz oluyor. Ama Rabbim "unutma" nimeti sayesinde bizlerin yarasina merhem oluyor, karanligimiza isik saciyor yeniden...Cikiyoruz o derin kuytulardan ve geriye bakinca anliyoruz ki hicbirsey kalici degil.
Zor anlarda sabretmenin önemi daha da artiyor, yanlarimizda kimler gercek görüyoruz...Belki bir iki el bize uzanip "nasil olursan ol ben buradayim, yanindayim" diyor ki onlar iste hayatimiz boyu hic kaybetmememiz gerekenler...Onlarla hafifliyor belki bir nevi hersey ama asil buyuk nimet "unutmaktir"...
Ya tersi olsaydi, hersey ayni yasandigi gün gibi taze kalsaydi icimizde bir yerlerde? Nasil tasirdik onca yükü hergün hergün, nasil yasamaya devam edebilirdik, nasil gülebilirdik yeniden, nasil sevebilirdik nefretlerden sonra...
Hic düsündünüz mü bunu? Hepimizin küllenmis nice yasanmisliklari var degil mi?
Rabbimizin merhameti ve sevgisi herseyde mevcut, görebilene...
