Konusmasindan anlasilir insan. Güzel konusmasindan...
Kalbten kalbe yol vardir derler.
Bunu biraz daha degistirerek söylersek: Dilden kalbe yol vardir.
Gönlü yumusak insanlarin konusmalari da yumusak ve ilimlidir.
Gönlü yumusak insanlarin konusmalari da yumusak ve ilimlidir.
Asla kalb kirmaz onlar. Çünkü bir mihenk vardir gönülde; sözünü önce ölçer biçer sonra muhatabina sunar.
Kati kalbli insanlar ise, bu mihengi yitirmistir.
Gönül kayaliklarinda paramparça olmustur mihenkleri.
Nereye vuracak ve sözünü tartacak?
Altin ile bakiri birbirinden ayiramaz artik o.
Olur olmaz yerde kelâm eder, ya bas kirar, ya da göz çikarir.
Ilik meltemler gibi soluklar gerek bize.
Gönüllere ulastiginda, bahar çiçekleri açtiran.
En sert yürekleri dahi yumusatan, yoguran, sekillendiren... "Tatli söz yilani deliginden çikarir." denmis.
Ne kadar dogru.
En öfkeli oldugumuz anlarda bile yüregimizdeki karanligi gündüz aydinligina çevirir güzel bir söz.
" Söz ola kese savasi
Söz ola kestire basi
Söz ola agulu asi,
Yag ile bal ede bir söz." diyor Yunus.
" Söz ola kese savasi
Söz ola kestire basi
Söz ola agulu asi,
Yag ile bal ede bir söz." diyor Yunus.
Elbette öyledir.
En karamsar ve kaos yüklü anlari bile cennet iklimine çevirir, alimli ve iç açici bir söz.
Bu sebepten, güzel ve nazik konusan insanlarin pek düsmanlari olmaz çevrelerinde.
Bilmeden bir gönül kirarlarsa, hemen tamir ediverirler bir kaç kelimeyle.
Mayalarinda yalan olmadigi için, inandirici bulur çevreleri böyle kisileri.
Zaten yalana ihtiyaçlari da yoktur, böyle gönül ve söz ustalarinin.
Bazen bilmeden açtiklari yaralar olur elbet gönüllerde.
Ama bu bilmeden olur çogu kez.
Lâkin o yarayi dudaklarindan akan bal gibi kelimelerle, sihirli cümlelerle bir anda iyilestirirler.
Asla baska bir zamana birakmazlar açtiklari yaralari, olusturduklari çizikleri.
Aninda pansuman eder ve tedaviye geçerler.
Aci konusan insan böyle mi?
Dil yayindan karsidakine firlattiklari kirici söz oku, paramparça eder muhatabin yüregini.
Onlar dönüp bakmazlar bile.
Hani yolda arabayla bir hayvani veya insani ezen acimasiz soförler vardir; arkalarina bile bakmadan kaçip giden...
Aynen öyledir bu zalimler de...
Kirdiklari kalbin çirpinislari ve yanaklardan sizan damlalari görmezlikten gelip, dönüp giderler.
Öylelerini akrebe benzetebiliriz.
Sokmaktan zevk alan acimasiz akreplere...
Dillerini de, zehirli ignelere...
Arkadas! Inancin yumusak ikliminde bir meltem yumusakligina çevir sözlerini.
Yüregi kirgin olanlarin doktoru ol, masum gönüllerin cellâdi degil!
Yarali gönüllere hizir gibi yetis.
Onlarin kirginliklarini gider.
Yaralarina söz merheminden sür.
Gönlünden akip gelen ve kelimelerle harmanlanip, dövülüp sekillenen manevî iksirinle onlari iyilestir.
Bak bu hususta Hz. Ömer ne diyor: "Ey Kâbe seni bin sefer yiksam yine yapabilirim.
Ama kirik bir kalbi asla!"
Iste bu derece zor durumda olan bir kirik kalb eger onarilirsa sen artik Hakk'in sevgili kullarindan olduguna inanabilirsin.
Çünkü bir hadis-i serifte söyle diyor, Nebiler Nebisi: "Gerçek mü'min, elinden ve dilinden baskalarinin zarar görmedigi kisidir.
" Bir gün sahabiler, Nebiler Nebisi'nin yanina varip, ihtiyar bir kadini övüyorlar. "Söyle ibadet ediyor, böyle namaz ve oruç tutuyor." Peygamber Efendimiz: "Çevresine davranislari nasil o kadinin?" diye sorunca, sahabiler: "Çevresine hep kötü davraniyor, Ya Resulullah.
Konusmasiyla kalp kiriyor." diyor.
Bunun üzerine Resûlü Ekrem: "Söyleyin o kadina, cenennemde yerini hazirlasin." diyor.
Iste dost!
Tatli dil ve aci dil arasindaki fark, cennet ile cehennem arasindaki fark gibidir.
Sen diline ister gül koy, istersen bal ve gönüllere cennet asa bir iklim ör.
Istersen kor koy, baskalarini alev alev yak.
Tercih senin...
