Annem,
Suan saat tam 00:00 ve ben seni düsünerek basliyorum bu satirlarima…
Hemen doluyor gözlerim…
Belki hasretten belki gurbetten, evet evet en cok onlardan olmali bu sulugözlülügüm…
Sensiz gecen günlerin sayisi öyle cokki! Ve gitgide daha da artiyor…
Bazen „suan annem yakinimda olsaydi keske“ dedigim anlar yok mu…
Paylasmak istediklerim birikiyor, cogaliyor ve icime oturuyor kocaman bir dag gibi…
Senin ne demek oldugunu, hayatimdaki yerini anlamam icin, anne olmam gerekiyormus meger.
Hani hep derlerya „anne olunca anlarsin..“ , anladim annem…
Sen demek; emekmis, karsiliksiz sevgiymis, ictenlikmis, kandan ve candan ayrilamaz parcaymis…
Benim kizimda belki anne olunca anlayacak beni… Ama insallah onun kaderi bukadar uzaklarda degildir…Tipki seninde benim icin bunu dilemis oldugun gibi diliyorum bende…
Gurbeti yasamamiz gerekiyormus demek annecim, hayirlisi buymus demek…
Annesi yakininda olanlar meger ne sansliymis!
Seni düsününce kurur mu gözler, teselli ariyorlar ama yinede beceremiyorlar.
Gurbet elbet bitecek ve ben istedigim zaman sana sarilabilecek ve hayatin dikenleri acittiginda basimi yaslayip sana aglayabilecegim bir cocuk gibi…
Sende inaniyorsun buna, bitecek degil mi annem?
Icimdeki ses „ya bitmezse“ deyip benim moralimi bozuyor… Bu dünyada bitmezsede diger tarafta bulusuruz hem, ümidimizi kesmemeliyiz degil mi anne… Sevenler eninde sonunda kavusurlar nasilsa…
Biliyorum bana olan sevgini, benim kizimi sevdigim gibi! Sonsuz, sicacik ve beklentisiz… Iste ben o sevgini senden baska kimsede bulamiyorum…
Gurbet ismi bile hic güzel duygular vermiyor insana. Sanki baslibasina „sorun-hüzün-uzaklik“ demekmis gibi…Tüm hepsi bir yana „sensizlik“ te girdi gurbetin icine, ve en cok dokunani da bu…
Sensizlikten senli günlere selam olsun ve tüm güzel dualarim sana gelsin annem!
Cünkü seni seviyorum.
Iyiki sen varsin ve annemsin.
