Mutluluk Zor Degil

"Haydi bugece de bir konu bulup bloga yazayim, arkada da piyano müzikleri calsin.." düsüncesiyle suan klavyeye dokunmaya basladim...
(Son zamanlar yazma sevkim artti sanirim ^^)

Konu ne olsun?

Mesela incitildiginiz zaman ne yaparsiniz? 

Herkesin kendince bir özelligi vardir bu konuda...

Bazisi mesela kendi incindigi kadar da incitir! Bazisi ise incindikce kabuguna gömülür...Cok rahat olanlar vardir ki bosverir/siler...Hele bir de o incindiginin onarilmasini bekleyen kedi gibi masum duruslular, onlar özellikle cok bekletilenler olurlar gibime geliyor...

Ben mi ne yaparim öyle durumlarda? (Mutlaka biriniz sormustur diye hayal ettim :P)

Karsiliginda incitmem, tam kabuguma da cekilmem, bosverecek kadar rahat degilim (maalesef..), onarilmayi bekleyen bazen masum bazen hircin bir kedi gibi oldugum söylenebilir...Zaten fazla önemi yoksa silmeye meyilli olurum...Telafi edilecekse ve ne kadar gec olursa o kadar üzülür yüregim...
Beklentidir aslinda bu. Ve hayat insanlardan fazla birsey beklemeyerek daha mutlu olundugunu hep ögretmistir! Ne kadar minimum beklenti o kadar rahat.

Aslinda o beklentiler de kisiden kisiye farklilik gösterir. Kimisi belki hayati boyunca eksik olan sevgi kabini doldurmak icin bekler durur sevdiklerinden...Kimisi egosunu sisirmek icin...Bazisi da niye bekledigini bile bilmez, belki de simarikliktan...

Kendimize soralim simdi, hayatimiz boyunca ne cok kisiden ne cok sey bekliyoruz degil mi?

Halbuki en basta beklentimizi Allah'tan beklemeliyiz, O'dur herseyin sahibi, "Ol" der oluverdirir...

Yanlis kisilerden bekleyip hem onlari hem kendimizi yipratiyoruz cogu kez.

Belki cok incinmeyiz böylelikle, hayata daha mutlu bakabiliriz, Rabbimiz beklentimizi karsilamazsa "vardir bir hikmeti" der tevekkülümüzü de ederiz...

Bu yazi suan üzgün bir kalp varsa ona su serpmek icin yazildi ayrica :)

Hepinize hayirli cumalar :)

Bir Selam...

Bir süredir buralarda yokum, cünkü Türkiye'den kardesim geldi Viyana'ya :) O burada iken interneti falan görmez oldu gözüm. 

Bizim icin bir kisi daha kalabalik oldu bayram.
 (Umarim hepiniz mutlu bir bayram gecirmissinizdir).

 Simdi uyuyor misil misil :) 

Iki gün sonra onun yoklugunu hissedecegimi simdiden hissediyorum :P :/ Tabii buna da sükür, hep hayalimdi ailemden birinin yasadigim ülkeye yanima gelmesi, darisi diger aile fertleri icin insallah :)

Suan hafif tikanik burnumla ocakta kaynayan ihlamurun kokusunu aliyorum, bu bile bana huzur vermeye yetiyor :) (Tam kardesim buradayken fena grip oldum ama cok daha iyiyim elhamdülillah...)

Bugünün Cuma olmasi da huzur veriyor :) 

Kizimin okula gitmesi, esimin varligi, ailemin uzakta da olsa seslerini duyabilmek, evimdeki ciceklerim, buzdolabimdaki yiyecekler, cevrede henüz gülmeyi unutmamis insanlarin varligi, kulagimin müzik seslerini duyabiliyor olmasi, okunacak ve okudugum kitaplarim, birazdan hazirlayacagim kahvaltinin hayali... Huzur veriyor iste birseyler :) Havanin sisli olusu, bulasik makinasini bosaltirken yazi yazmak istedigimin gelip isimi yarim birakmis olmam ya da tuhaf rüyalarla burnu tikanik halde erken kalkmis olmam engel degil buna...

Iste böyle, bi "Selam" vermek icin ugramistim :)

Hepimize hayirli Cumalar olsun.

Not: Gecenlerde bana mutluluk katan bir posta geldi Almanya'dan, onu da sonraki yazimda paylasmak istiyorum insallah :)

*(Beni bulabileceginiz blog harici yerler: FaceBook, Instagram, Photo SU)