Bazen kendimi taniyamiyorum!Renklerimden uzaklasiyorum ve bir grilik siyahlik geliyor üstüme hic sevmedigim sekilde.
Bugünde taniyamadim kendimi sevmedim renksizligimi, bir süre tanismaya calistim kendimle :)
Icimde firtinalar kopuyordu, sebebide yok gibi.
Bir bunalma, icimde daralma...vs.
"Noluyo sana, kendine gel pisssst" dedim arada bir nefsime.
Nefsimi terbiye edemedim gitti zaten, sevmiyorum onu, benim istedigim gibi olmuyor, beni kendine uydurmaya calisiyor durmadan.
Kizimda tam bugüne özel biraz yaramazdi hemde hasta ondan, bronsiti geri geldi maalesef, gecen gece hastanede aldik solugu öksürük krizi geldi cocuga durmadan öksürdü durdu, simdi daha iyi cok sükür, basladik yine buhar tedavisine evde.
He nerde kalmistim, kizimada birkac kez " kizim anne bugün biraz kötü az yalniz kalayim " falan dedim. Cocuga yanlis davranmaktan korktum. En ufak hatasinda abartmaktan korktum.
Gerci biraz azar isitti benden, biraz sesli kendini anlatma- hatasini anlatma da diyebiliriz buna.
Esim uyaninca discide randevum vardi ona gittim, disciden sonrada dolanicam biraz dedim onada. Aslinda ondanda birseyler bekledim "Ne oldu seni iyi görmedim pek, neyin var"..gibi.
Discide canimi acitti bugün, epeydir böyle terlememistim discide...
Düsündüm durdum gezinirken...
"Bir psikologa mi gitsem acaba"
"Neden sebepsiz böyle oluyorum, yahut ufak sebeplerde mutsuz oluyorum."
"Eskiden daha cok gülümserdim"
"Beni pozitif biri zannedenleri yanilticam bu defa :D"
"Bu siralar birseyler yapmam gerek aktiviteli"
"Gececek merak etme..."
"Allah'im sen hep yanimda ol, yardimini esirgeme benden, gönlümdeki sevgini cogalt, nefsim seninle arama girmesin hicbir zaman!"
